انتظارات ما از نسخه‌ی بعدی سری بازی Splinter Cell

از زمان‌های قدیم، ۳ مامور برای بازیکنان نماد مخفی‌کاری، نقوذ بی سر و صدا و انجام ماموریت‌ها به بهترین شکل ممکن بودند. باس، مامور ۴۷ و در نهایت سم فیشر. هر کدام روش مخصوص به خود را دارند، وسایل ویژه‌ی جالبی دارند و هر یک نمادی خاص برای خود در تجهیزاتشان در نظر گرفتند. اما از میان این ۳ نفر، اکنون تقریبا باس را از دست داده‌ایم و مشخص نیست که آینده‌ی این شخصیت و البته سری Metal Gear قرار است چگونه باشد. مامور ۴۷ شیوه‌ای جدید را در پیش گرفته و اکنون شاهد بازی‌های این شخصیت به صورت اپیزودیک هستیم که البته باید اقرار کرد عناوین جذاب و خوبی نیز هستند. اما از طرفی دیگر، سم فیشر در سایه‌ها پنهان شده و اصلا خبری از او نیست. آیا شاهد نسخه‌ی جدید Splinter Cell خواهیم بود؟ قطعا. آیا زمان آن مشخص است؟ خیر. پس امروز می‌خواهیم به سراغ مواردی برویم که انتظار داریم در نسخه‌ی بعدی Splinter Cell که معلوم نیست چه زمانی عرضه می‌شود، پیاده‌سازی شود. با من و پیکسل آرتس همراه باشید.

بازگشت Michael Ironside

آقای Michael Ironside به عنوان صداپیشه‌ی اصلی شخصیت سم فیشر، به یک جزء نوستالژی و جدایی ناپذیر از این شخصیت تبدیل شده. حرف من را به اشتباه نگیرید. آقای Eric Johnson که در نسخه‌ی آخر صداپیشگی سم فیشر را به عهده داشت، هیچ چیز کم نداشت و کاری بسیار عالی تحویل همگان داد. با این حال، باید قبول کنیم که برای طرفداران قدیمی این سری هیچ کس به جز Michael Ironside برای صداپیشگی سم قابل قبول نیست.

داستانی جدید و غیر تکراری

نسخه‌های مختلف این سری همیشه از داستان نسبتا خوبی برخوردار بودند و کم‌تر کسی به داستان این سری خرده می‌گیرد. با این حال، سم فیشر در حال افتادن روی غلتک نجات دنیا است. در نسخه‌های قدیمی‌تر این سری شاهد مسائل شخصی و زندگی سم بودیم، شاهد تبدیل سم به مامور دوجانبه بودیم، شاهد نجات دنیا از دست تروریست‌ها بودیم، شاهد فروپاشی شبکه‌ی تروریستی بودیم و اکنون، در جدیدترین نسخه‌ی این سری انتظار یک داستان کاملا جدید و جذاب داریم. چقدر باید داستان نجات دنیا توسط قهرمان بازی را مشاهده کنیم؟ دنیای Splinter Cell پتانسیل این را دارد که داستان‌های جذاب و بزرگی را روایت کند و این خلاقیت قطعا جزو بزرگ‌ترین انتظارات ما از تیم سازنده برای نسخه‌ی جدید این سری است.

مخفی‌کاری، مخفی‌کاری، مخفی‌کاری

همان‌طور که گفته شد، سم فیشر یکی از بزرگ‌ترین نمادهای دنیای گیم برای مخفی‌کاری است. پس چه معنا دارد که سم شبیه ترمیناتور در زمین مبارزه شروع به حرکت کند و همه را به رگبار ببندد؟ در نسخه‌های قدیمی‌تر این سری نظیر Chaos Theory شاهد نهایت المان‌های مخفی‌کاری در بازی بودیم. بازی به شما یک هدف می‌داد، یک محیط و البته راه‌های متعدد برای انجام دادن آن ماموریت. با این حال، در نسخه‌های بعدی نظیر Conviction شاهد تمایل بیشتر گیم‌پلی بازی به سمت اکشن بودیم. سم در میان دشمنان را می‌رفت و با قابلیت جدید Execution یک به یک همه را از سر راه برمی‌داشت. سازندگان این مورد را متوجه شدند و تا حدودی در Blacklist این مشکل را برطرف کردند، ولی ما انتظار داریم که سم فیشر در ماموریت خود واقعا همان مامور مخفی‌ای باشد که همیشه بوده … نه یک مامور که هرچقدر پیرتر می‌شود قدرت و توان بدنی‌اش افزایش پیدا کرده و راحت‌تر دشمنانش را در نبرد رو در رو شکست می‌دهد.

بدلکاری‌های واقع‌گرایانه

سم فیشر یک مامور مخفی سطح بالا است و اصلا دور از انتظار نیست که شاهد حرکات عجیب و غریب و حتی ابداعی از طرف او باشیم. یکی از نمادین‌ترین حرکات مخصوص به سم، آن است که در یک راهروی باریک او هر دو پای خود را به دیوار تکیه داده و خود را بالا می‌کشد و منتظر دشمن بخت‌برگشته‌ی خود می‌ماند. بنا به انتخاب بازیکن، سم وقتی حریفش به زیر پایش می‌رسد، او را بیهوش یا به کلی نابود می‌کند. با این حال، همان‌طور که در مورد قبلی نیز توضیح دادیم، باید مراعات سن و سال سم فیشر را نیز بکنیم. اگر انتظار چنین حرکات سخت که نیازمند توان بالای بدنی هستند را داریم، باید منتظر یک فلش بک در داستان باشیم که دوران جوانی سم را به تصویر بکشد. اگر نسخه‌ی آخر این سری را تجربه کرده باشید، متوجه این موضوع شده‌اید که سم با وجود موهای سفیدش و سن و سال نسبتا بالا، همانند تام کروز از ساختمان‌های مختلف بالا می‌رود، از پشت کاور با بالاترین انعطاف بدنی دشمنانش را از سر راه برمی‌دارد و در نبرد تن به تن نیز تنها ۲ ثانیه زمان نیاز دارد تا دشمن را نابود کند. واقع‌گرایی همیشه یکی از نکاتی است که در این سری مورد توجه بوده و در این مورد نیز یوبی‌سافت باید نهایت دقت را داشته باشد.

بخش کوآپ

در دو نسخه‌ی آخر این سری، بخشی معرفی شد که اجازه می‌داد بازیکنان به صورت آفلاین در نقش دو مامور قرار بگیرند و ماموریت‌هایی داستان‌محور را با هم انجام دهند. یکی از جذاب‌ترین بخش‌های بازی مربوط به همین گزینه بود و باید اقرار کنم من به عنوان یکی از سرسخت‌ترین طرفداران این سری، لذتی دوچندان از بخش کوآپ بازی بردم. با این حال، باید نکاتی را دقت داشت. قرار نیست که وقتی دو مامور در بازی هستند، شاهد یک روح در دو بدن باشیم. در نسخه‌ی Blacklist شاهد سم و همکارش بودیم که با هم به ماموریت‌های مختلف می‌رفتند. در این میان، هیچ تفاوتی میان حرکات سم و همکارش نبود! اگر چنین است، پس دیگر سم فیشر بودن معنایی ندارد! سم به دلیل خاص بودن و توانایی‌های بالایی که دارد شناخته می‌شود، پس اگر یک مامور دیگر نیز باشد که دقیقا همان حرکت سم را بلد باشد و به راحتی بتواند تمام آنان را اجرایی کند، دیگر سم فیشر بودن معنایی ندارد. منظور این نیست که شخصیت دوم را باید ضعیف طراحی کرد، ولی می‌توان حرکاتی متفاوت نسبت به سم برای او طراحی کرد که واقعا این حس به بازیکن منتقل شود که دو شخصیت متفاوت در بازی حضور دارند. در نهایت، حضور بخش کوآپ در بازی بسیار به نظر من مهم بوده و تاثیر مثبتی بر آن دارد.

نه به جهان آزاد

نمی‌دانم چه اصراری است که همه‌ی بازی‌ها به سمت جهان‌باز شدن بروند. Splinter Cell همیشه یک بازی داستانی با مراحل خطی و المان‌های سندباکس بوده. همیشه ماموریتی در اختیار سم قرار می‌گرفت، سم به منطقه فرستاده می‌شد و سپس طریقه‌ی انجام آن ماموریت به انتخاب بازیکن بود. چرا باید بیاییم چنین فرمول موفقی را از بین ببریم و آن را به یک بازی جهان آزاد تبدیل کنیم؟ اگر راستش را بخواهید، جهان‌باز بودن بازی تا حد زیادی به سبک مخفی‌کاری آن لطمه وارد می‌کند. نمونه‌ی یوبی‌سافتی این مشکل را می‌توان در نسخه‌های آخر سری Ghost Recon جست و جو کرد. شما نسخه‌ی Future Soldier را با دو نسخه‌ی آخر مقایسه کنید و خودتان ببینید که سطح مخفی‌کاری در بازی تا چه حد متفاوت است. کوجیما با تمام نبوغ و خلاقیتش در ساخت یک بازی جهان‌باز و مخفی‌کاری نتوانست پیروز شود، چرا باید منتظر یوبی‌سافت باشیم که چنین کاری بکند؟ البته این مورد را نیز در نظر بگیرید که شاید یکی از دلایل غیبت Splinter Cell از بازار جهانی، آن است که یوبی‌سافت هنوز نمی‌داند چگونه این سری را در قالب جهان‌باز بسازد. بیایید امیدوار باشیم که راهی وجود نداشته باشد و یوبی‌سافت با جهان‌باز کردن این سری خاطرات خوبمان را از Splinter Cell خراب نکند.

تجهیزات کامل

برعکس باس و مامور ۴۷، سم فیشر سر تا پا مسلح و همراه با تجهیزاتی عجیب و غریب به ماموریت می‌رود. نه این که سم بدون تجهیزاتش حرفی برای گفتن نداشته باشد، او در هر حالت یک هیولای غیر قابل توقف است، ولی مگر می‌شود سم فیشر را بدون دوربین دید در شبش تصور کرد؟ سم تجهیزات زیادی دارد و هر یک به او کمک می‌کنند تا در موقعیت‌های مختلف بتواند عکس‌العملی مناسب داشته باشد. با پیشرفت تکنولوژی نسبت به سال ۲۰۱۳ که نسخه‌ی قبلی این سری عرضه شد، انتظار گجت‌های جدیدی را داریم. یوبی‌سافت یکی از تاکتیکی‌ترین شخصیت‌های ممکن، سم، را در اختیار دارد و اگر امکانات کافی به او ندهد قطعا شاهد هدر رفتن پتانسیل او خواهیم بود. این گجت‌ها در زمینه‌های مختلف می‌توانند عمل کنند: از گازهای خواب‌آور گرفته تا شوک الکتریکی، پهباد، نارنجک‌های متنوع، گجت‌هایی برای پرت کردن حواس دشمنان و در نهایت، حتما و حتما دوربین دید در شب.

شخصی‌سازی مراحل

اگر پیش از این گفتیم که بازی نباید یک عنوان جهان‌باز باشد، پس چگونه می‌توان به آن تنوع بخشید؟ یوبی‌سافت می‌تواند این اجازه را به بازیکن بدهد که قبل از شروع هر مرحله، تنظیمات و شرایط انجام آن مرحله را عوض کند. برای مثال، شرط دیده نشدن در مراحل، یکی از مرسوم‌ترین این شرایط در بازی‌های مخفی‌کاری است. اما نباید به همین مورد بسنده کرد. دشمنان بیشتر، دشمنان جدید، بیشتر شدن دوربین‌ها، حذف HUD و … می‌تواند گزینه‌های مناسبی برای ایجاد تنوع در مراحل بازی باشند.

بخش چندنفره‌ی جدید

پیش از این از بخش کوآپ بازی سخن گفتیم، ولی بیایید روراست باشیم که وجود یک بخش رقابتی، تا مدت‌ها می‌تواند یک بازی را زنده نگه دارد. اگر سم فیشر پیش از این وارد Ghost Recon و Rainbow Six شده است، پس چرا بازی مخصوص خودش نباید یک بخش چندنفره‌ی رقابتی سطح بالا داشته باشد؟ می‌توان خلاقیت‌های زیادی در رابطه با بخش چندنفره ایجاد کرد. می‌توان یک بخش رقابتی بر سر تعداد کشته ها قرار داد، می‌توان دو تیم از مامورهای مخفی را به سراغ هم فرستاد یا می‌توان همان بخش Spies vs. Mercs را با تغییرات و بهبودهای لازم دوباره برگرداند.

اعتراف‌گیری مناسب

در نسخه‌ی Conviction شاهد آن بودیم که سم برای بدست آوردن اطلاعات، از هیچ کاری دریغ نمی‌کرد و حریف بخت برگشته‌ی خود را با هر چیزی شکنجه می‌کرد تا اطلاعاتی که نیاز دارد را بدست آورد. در عوض، در Blacklist این اعتراف‌گیری‌ها کمی مصنوعی‌تر شدند، آزادی عمل کم‌تری داشتند و در مجموع از کیفیت پایین‌تری برخوردار بودند. در نسخه‌ی جدید بازی، انتظار داریم اگر قرار است این مکانیزم حضور داشته باشد، شاهد تعاملی‌تر و واقعی‌تر شدن آن باشیم. یکی از اولین قدم‌های بازی می‌تواند ان باشد که اعتراف صرفا از یک فرد خاص نباشد و همانند آنچه در Metal Gear Solid V دیدیم، هر فردی دارای اطلاعاتی خاص باشد که ممکن است به درد بخور و یا بلا استفاده باشد. از طرفی، قرار نیست که هر وقت کسی را گوشه‌ای گیر بیندازیم، طرف دیگر اصلا فکر فرار به سرش نزند. در نسخه‌های قبلی بلافاصله پس از آن که سم دشمنش را برای اعتراف‌گیری می‌گرفت، فرد مقابل هیچ تلاشی برای آزادی نمی‌کرد. این مورد نیز می‌تواند تغییر کند و تاثیرات مثبت زیادی در واقع‌گرایانه شدن بازی داشته باشد. در نهایت، شکنجه‌هایی که برای بدست آوردن اطلاعات در دسترس بازیکن قرار دارد نیز باید مورد بازنگری قرار بگیرند. آزادی عمل در این حیطه می‌تواند حس جالبی به بازیکن دهد.

لباس‌های متنوع

در نسخه‌ی قبل نیز سم می‌توانست لباس خود را عوض کند ولی این تغییر لباس نهایتا در تغییر رنگ چراغ‌های روی لباس سم خلاصه می‌شد. سازندگان می‌توانند با استفاده از لباس‌های متفاوت با قابلیت‌های متنوع، تغییرات زیادی در روند پیشبرد بازی ایجاد کنند. درست است که سم همانند مامور ۴۷ چندان اهل لباس عوض کردن نیست ولی قبول کنید که هرگز نمی‌توان جذابیت این موضوع را انکار کرد که شاید هر لباس با قابلیت خاص خودش بتواند به کلی سبک بازی هر فردی را با فرد دیگر متفاوت کند. یک لباس ممکن است برای مبارزه خوب باشد، یک لباس برای مخفی‌کاری. هر یک از این دو حالت نیز می‌توانند نکات مثبت و منفی متعددی داشته باشند و با دیگری فرق کنند. پس چرا که نه؟ لباس جدید، قابلیت جدید، سبک بازی جدید!

راه‌های متعدد برای انجام ماموریت

بازی Hitman 2 یک نمونه‌ی بارز برای آزاد گذاشتن دست بازیکن در انجام ماموریت است. ما از یوبی‌سافت نیز انتظار داریم که برای نسخه‌ی بعدی Splinter Cell این آزادی عمل را در اختیار بازیکن قرار دهد. البته امیدوارم که در این زمینه زیاده‌روی نکند و بازی را بهانه‌ی آزادی عمل به یک عنوان جهان آزاد تبدیل نکند. صرفا نقشه‌های بزرگ‌تر، امکانات بیشتر، راه‌های متعدد، مسیرهای مخفی و … می‌توانند روش‌های جذابی برای بالا بردن ارزش تکرار بازی باشند. این احساس که بازیکن قدرت تصمیم‌گیری دارد که چگونه ماموریت را انجام دهد، به خودی خود می‌تواند ارزش بسیار بالایی به بازی دهد که امیدواریم یوبی‌سافت به خوبی از آن استفاده کند.

چالش در مبارزات تن به تن

همان‌طور که پیش از این نیز گفته شد، سم یک مامور همه فن حریف است، ولی قرار نیست که این مهارت او به معنای قدرت فرابشری او باشد. مامور ۴۷ اصلا انسان نیست و با این حال در مبارزات تن به تن حداقل کمی تقلا می‌کند. باس بزرگ‌ترین سرباز جهان بوده و دوباره ممکن است در مبارزاتش نیاز به زد و خورد داشته باشد. چطور است که سم کار حریفانش را در طی ۱ ثانیه و با فشار دادن یک دکمه به پایان می‌رساند؟ بخث سر زمانی نیست که دشمنان از حضور شما آگاهی ندارند. ولی زمانی که دشمن می‌داند شما کجا هستید، بسیار عجیب است که سم بسیار روان، آسان و سریع بتواند دشمنش را در یک حرکت از بین ببرد. نمونه‌ی این مبارزات را در Uncharted 4 یا The Last of Us 2 مشاهده کردیم که هر مبارزه‌ی تن به تن تا چه حد می‌تواند جذاب، سینماتیک و زیبا باشد. اکنون این حس را با مهارت فوق‌العاده‌ی سم و قدرت بدنی او ترکیب کنید تا متوجه شوید که با چه معجون دل‌پذیری روبرو می‌شوید.

طراحی درست سم

این کار واقعا جزو ضروریات است! اگر می‌خواهید بازی را خراب کنید، بکنید ولی با سم فیشر شوخی نکنید! چه معنا دارد که شخصیتی با چنین ابهت و پیشینه‌ای را خراب کنید؟ کافی است به سراغ نسخه‌های مختلف این سری بروید تا ابهت، جدیت، توانایی و قیافه‌ی سم را به خوبی درک کنید. اکنون بیایید او را در Rainbow Six مشاهده کنید. آیا اصلا شباهتی میان این سم فیشر و سم فیشری که در ذهن ما بود وجود دارد؟ هر کس که یک دوربین دید در شب، یک کلت ۵.۷ و یک چاقوی خمیده داشته باشد تبدیل می‌شود به سم فیشر؟