بررسی بازی Demon Slayer: Kimetsu no Yaiba – The Hinokami Chronicles

با رشد جهانی و چشم‌گیر صنعت انیمه در چند سال اخیر، تعجب‌آور نیست که عناوین مختلفی موفق شده‌اند تا توجه علاقمندان این صنعت را در مقیاس جهانی به خود جلب کنند. آثاری چون «حمله به غول»، «کسلوینیا»، «آکادمی قهرمانی من» و عناوین بسیار دیگری، در چند سال گذشته توانسته‌اند تا مخاطبین بسیاری را به سمت خود کشیده و هر کدام به محبوبیت قابل توجه‌ای برسند. هرچند در میان تمامی انیمه‌های انتشار یافته در چند سال اخیر، به جرأت می‌توان گفت که اثر Demon Slayer (یا Kimitsu No Yaiba) از این لحاظ در سطح کاملاً متفاوتی قرار دارد. در وصف محبوبیت این اثر، شاید ذکر این موضوع که فیلم سینمایی آن تنها در مدت چند ماه موفق شد تا به پرفروش‌ترین اثر تاریخ سینمای ژاپن بدل شود، کافی باشد.

طبعاً وقتی یک اثر انیمه‌ای به چنین محبوبیتی برسد، دیر یا زود، پای آن به صنعت بازی نیز باز خواهد شد. تجربه یک بازی از انیمه Demon Slayer، بدون شک یکی از اولین افکاری است که هر علاقمند صنعت بازی پس از مشاهده این اثر به آن خواهد اندیشید. اما تجربه یک بازی Demon Slayer توسعه‌یافته توسط استودیوی معروف و کاربلد CyberConnect2؟ این اندیشه بیشتر شبیه آرزویی بوده که تمام انیمه‌دوستان آن را برای آثار محبوب خود می‌خواهند. در ادامه با ما در پیکسل آرتس همراه باشید تا ببینیم که آیا رؤیای محقق شده هواداران Demon Slayer توانسته به انتظارات بالایی که این انیمه از خود بجای گذاشته است پاسخ دهد یا خیر.

با توجه به سابقه خوب استودیوی CC2 در ساخت عناوین مبارزه‌ای سه‌بعدی (که اصطلاحاً به آن‌ها Arena Fighter نیز گفته می‌شود)، تعجبی ندارد که آن‌ها تصمیم گرفتند تا برای بازی Demon Slayer نیز به سراغ این سبک بروند. با ورود به منوی بازی شما با دو گزینه تنظیمات و بخش داستانی روبرو خواهید شد. انتخاب بخش داستانی شما را کمی در داستان جلو برده و شاهد نبردی ابتدایی برای آموزش بازیکن و تانجیرو (شخصیت اصلی این مجموعه) و آشنایی آن‌ها با موارد ساده و پایه‌ای بازی خواهیم بود. از همین ابتدا می‌توان تجربه و کاربلدی CC2 در ساخت این نوع عناوین رو مشاهده کرد. برخلاف برخی بازی‌های دیگر این سبک، کنترل و سیستم‌های موجود در بازی Demon Slayer بسیار ساده و قابل درک هستند. دکمه مربع برای زدن چند ضربه‌ای‌های ساده، مثلث برای استفاده از توانایی‌های ویژه، دایره برای جاخالی دادن و ضربدر برای پریدن در نظر گرفته شده‌اند. همچنین بازیکنان می‌توانند با دکمه‌های پشتی به اعمالی نظیر دفاع، کمک گرفتن از یار خود یا تعویض شخصیت، استفاده از Ultimate Art و رفتن به حالت قدرتی Boost (و حالت قوی‌تر آن Surge) دسترسی داشته باشند. مواردی چون توانایی‌های ویژه دارای نوار مخصوص خود هستند که با گذر زمان به صورت خودکار پر می‌شود، در حالی که حرکات قدرتمندتر مانند دو حالت قوی Boost و Surge و قوی‌ترین توانایی هر شخصیت یعنی Ultimate Art دارای نوار مجزایی بوده که با اجرای حرکات مختلف و یا آسیب دیدن در نبرد، پر خواهد شد.

با توجه به سادگی چیدمان حرکات روی دکمه‌ها و دسترسی‌پذیری بالای سیستم‌های بازی، بازیکن خیلی زود می‌تواند خود را با موارد پایه‌ای آشنا کند. این سادگی بازی شاید ابتدا کمی برای بازیکنان حرفه‌ای‌تر دلسردکننده به نظر برسد، هرچند، رفته رفته با پیشروی در بازی و انجام مبارزات بیشتر، متوجه می‌شوید که سیستم‌های بازی Demon Slayer در کنار سادگی، از عمق خوبی برخوردار هستند و به شما این اجازه را می‌دهند که استراتژی مخصوص خود را برای مقابله با شیاطین مختلف یا بازیکنان دیگر، طراحی کنید.

حال که همانند بازی شما را کمی با گیم‌پلی Demon Slayer آشنا کردیم، بگذارید اندکی به عقب برگردیم و در مورد داستان و پیش‌زمینه ماجراجویی تانجیرو در این دنیای خطرناک صحبت کنیم. داستان Demon Slayer با زندگی روزمره خانواده کامادو در کوهستان ساگیری آغاز می‌شود. تانجیرو کامادو پسر ارشد خانواده، همراه با مادر، دو خواهر و سه برادر خود در این کوهستان پوشیده از برف، زندگیی دشوار اما شاد دارند. تانجیرو به عنوان فرزند ارشد، وظیفه دارد روزانه زغال‌های چوبی را به روستای پایین کوه ببرد و بفروشد. در یکی از این روزهای عادی، فروش زغال‌ها کمی بیشتر از همیشه وقت تانجیرو را می‌گیرد و او به توصیه یکی از اهالی روستا تصمیم می‌گیرد تا شب را در خانه آن شخص سپری کند و صبح پیش خانواده‌اش برگردد، چرا که بالا رفتن از مسیر تاریک و متروکه کوهستان در دل شب کار عاقلانه‌ای نیست، خصوصاً که طبق داستان‌ها و روایات قدیمی این روستا، شیاطین خونخواری در شب وجود دارند که ممکن است جان انسان‌ها را بگیرند.

صبح روز بعد وقتی تانجیرو به خانه بازمی‌گردد با صحنه‌ای باورنکردنی روبرو می‌شود. خون همه جا را فراگرفته و تمامی اهالی خانه به صورت وحشیانه‌ای قتل‌عام شده‌اند. تنها بازمانده این تراژدی دردناک یکی از خواهران تانجیرو به نام نزوکو است، اما متأسفانه حتی این موضوع خبر خوشی برای تانجیرو به حساب نمی‌آید، زیرا حال نزوکو نیز به یک شیطان بدل شده است. پس از سر رسیدن یکی از شمشیرزنان سازمان «شیطان‌کش» و کشمکش‌هایی بین تانجیرو، نزوکو و این شخص، وی که از رفتار نزوکوی شیطان در محافظت از برادر انسان خود متعجب می‌شود، تصمیم می‌گیرد تا به تانجیرو که ملتمسانه از او می‌خواهد تا خواهرش را نکشد، فرصتی بدهد. وی به تانجیرو می‌گوید که اگر می‌خواهد از خواهرش محافظت کند، باید به یکی از شمشیرزنان سازمان «شیطان‌کش» تبدیل شود. تانجیرو که یک شبه همه چیز خود را از دست داده و تنها خواهر شیطانش نزوکو برایش باقی‌مانده است، تصمیم می‌گیرد تا فارغ از دشواری‌هایی که پیش‌رویش قرار دارد، هر طور که شده به یک شیطان‌کش بدل گردد و راهی برای درمان خواهرش پیدا کند. بدین صورت سفر پر فراز و نشیب تانجیرو و نزوکو آغاز می‌گردد.

داستان مجموعه Demon Slayer بستر مناسبی برای یک بازی اکشن ماجراجویی فراهم می‌آورد، و به نظر می‌رسد که CC2 نیز این موضوع را به خوبی درک کرده است. بخش داستانی بازی به چندین چپتر مختلف تقسیم گشته که هر کدام از آن‌ها عموماً یکی از آرک‌های مهم این مجموعه را پوشش می‌دهند. هر چپتر دارای یک مسیر اصلی و چندین شاخه فرعی می‌باشد، که بخش‌های فرعی پس از اتمام مسیر اصلی چپتر مورد نظر، یا با جمع‌آوری آیتم‌های خاصی در طول مراحل بازی، باز می‌شوند. از سوی دیگر، مسیر اصلی بازی از کات‌سین‌های با کیفیت سه‌بعدی با طراحی هنری انیمه‌ای و مراحل خطی و اکشن ماجراجویی مانند تشکیل شده است. حقیقتاً این بخش در القای حس اکشن ماجراجویی عملکرد خوبی دارد. با وجود سادگی طراحی مراحل و کوچکی نسبی آن‌ها، مشاهده طراحی سه‌بعدی محیط‌های انیمه خصوصاً با طراحی هنری استودیوی CC2، لذت بسیار زیادی دارد. با پیشروی در هر مرحله شما با شخصیت‌های مختلفی آشنا می‌شوید، با شیاطین می‌جنگید، آیتم‌های مختلفی مانند تکه‌های خاطرات یا اهداف فرعی را پیدا می‌کنید، و نهایتاً با پیشبرد داستان، با باس (یا باس‌های) آن چپتر روبرو خواهید شد.

به لطف طراحی هنری بی‌نظیر، داستان جذاب و کارگردانی بسیار خوب بازی، چرخه گیم‌پلی در مسیر اصلی بخش داستانی Demon Slayer بسیار لذت‌بخش بوده و خوشبختانه به صورت کلی کیفیت هر چپتر جدید نیز از چپتر قبلی بهتر است. این موضوع در مورد دشمنانی که با آن‌ها روبرو می‌شوید، شخصیت‌های قابل بازی جدید و خصوصاً باس‌های این عنوان نیز صدق می‌کند. شاید تنها نکات منفی ساختار بازی از این لحاظ، چپترهای ۶ و ۷ باشند که داستان در این بخش‌ها نسبتاً کند شده و بیشتر شاهد صحبت شخصیت‌ها با یکدیگر هستیم. اما خوشبختانه بعد از این دو چپتر بازی مجدداً به داستان سرعت بخشیده و در مجموع عملکرد بسیار خوبی در رابطه با اقتباس‌گیری از داستان مجموعه Demon Slayer دارد.

هرچند، متأسفانه هرچقدر که از بخش داستانی این بازی و جامع و کامل بودن آن صحبت کنیم، باید گفت از منظر ارائه محتوا، عملکرد سایر بخش‌های بازی بسیار ضعیف بوده است. بیایید ابتدا نگاهی به شخصیت‌های قابل بازی (یا اصطلاحاً راستر) این عنوان داشته باشیم. در زمان عرضه و هنگام نوشتن این نقد، فقط ۱۸ شخصیت مبارز در بازی وجود دارد که این عدد، خصوصاً برای یک بازی مبارزه‌ای سه‌بعدی که در آن شخصیت‌ها از سادگی بیشتری نسبت به عناوین مبارزه‌ای کلاسیک برخوردار هستند، بسیار کم است. از آن بدتر این است که در میان همین ۱۸ شخصیت نیز ۶ شخصیت تکراری وجود داشته که بجز Ultimate Art و طراحی ظاهری آن‌ها، تقریباً تمامی مواردشان با نسخه‌های عادی این شخصیت‌ها یکسان است. عدم وجود حتی یک شخصیت قابل‌بازی شیطان در زمان عرضه این عنوان یک موضوع باورنکردنی و غیرقابل قبول است. شرکت Sega اعلام کرده که در آینده با به‌روزرسانی‌های رایگان ۶ مبارز شیطان را به بازی اضافه خواهد نمود، اما این موضوع از ناامیدکننده بودن وضعیت بازی در زمان عرضه چیزی کم نمی‌کند.

همانند شخصیت‌های قابل بازی، وضعیت زمین‌های مبارزه نیز چنگی به دل نمی‌زند. در حالی که طراحی هر زمین جذاب و وفادار به انیمه است، متأسفانه بازی فقط دارای ۱۰ زمین مبارزه بوده که این موضوع حقیقتاً کمی ناامیدکننده می‌باشد. خصوصاً که برخلاف برخی عناوین دیگر این سبک، زمین‌های مبارزه در بازی Demon Slayer کاملاً نقش پس‌زمینه‌ای برای مبارزات را دارند و مواردی چون خروج از زمین یا تغییر زمین بسته به روند مسابقات در این عنوان دیده نمی‌شود.

این کمبود محتوا فقط به شخصیت‌ها و زمین‌های بازی ختم نشده و حتی از لحاظ مودهای مختلف نیز متأسفانه بازی عملکرد خوبی نداشته است. بجز بخش داستانی، بازی Demon Slayer دارای یک بخش مبارزه Vs و یک بخش Training است. در بخش Vs شما می‌توانید به صورت آفلاین با CPU یا بازیکن دیگری بازی کنید، در بخش Practice تمرین نمایید یا آنکه به مبارزات آنلاین بپردازید. مشکل کمبود محتوا و عدم غنای تنظیمات متأسفانه تمامی بخش‌های ذکر شده را نیز شامل می‌شود. در بخش مبارزات آفلاین شما بجز مبارزه ساده هیچ انتخاب دیگری ندارید. نه مبارزات چند تیمه، نه بخش Survival و نه تورنمنت و… نه بخش‌های دیگری که در بازی‌های قبلی CC2 وجود داشتند، در این عنوان حضور ندارند. در بخش آنلاین این نبود تنظیمات حتی از بخش آفلاین نیز بدتر می‌شود. در کنار نت کد برمبنای تأخیر و نه چندان مناسب Demon Slayer، شما تقریباً هیچ گزینه‌ای برای تنظیم اینکه می‌خواهید شخص مقابل شما از چه نوع اتصال اینترنتی استفاده کند نخواهید داشت. شما صرفاً می‌توانید قاره رقیب خود را انتخاب نمایید. همین.

در بخش Training نیز یک سری چالش‌های ساده برای شما طراحی شده‌اند که با انجام آن‌ها می‌توانید کیمیتسو پوینت بدست آورید و در پنل Rewardها آن‌ها را برای باز کردن مواردی چون عکس پروفایل، لباس، شخصیت قابل‌بازی، زمین مبارزه، نقل‌قول و موسیقی از انیمه استفاده کنید، که البته اکثر این موارد با رفتن بخش داستانی و گرفتن رتبه‌های بالا در هر چپتر برای شما بازخواهند شد و بخش Training نیز همانند سایر بخش‌های دیگر این بازی، به صورت کلی زیاد کاربردی به نظر نمی‌رسد.

در انتها باید بگوییم که بازی Demon Slayer توانسته با ارائه یک بخش داستانی غنی و جذاب، بهترین طراحی هنری انیمه‌ای در صنعت بازی، کارگردانی بی‌نظیر و حماسی مبارزات، باس فایت‌های نفس‌گیر و به‌کارگیری موسیقی‌های انیمه در لحظات حساس، یکی از بهترین اقتباس‌های انیمه‌ای را ارائه دهد. حقیقتاً به قدری کیفیت بخش داستانی بازی Demon Slayer بالاست که می‌توان حتی به تازه‌واردان این مجموعه گفت که آن‌ها می‌توانند بجای مشاهده انیمه یا مطالعه مانگا، بازی Demon Slayer را برای تجربه داستان این اثر انتخاب کنند. هرچند، متأسفانه عدم توجه به سایر بخش‌های بازی و کمبود محتوا، Demon Slayer را از دستیابی به پتانسیل بالای خود بازداشته است.

+ آرت استایل انیمه‌ای فوق‌العاده
+ بخش داستانی جذاب و جامع
+ موسیقی‌های گوش‌نواز از انیمه
+ کارگردانی بی‌نظیر صحنه‌های حماسی
+ باس فایت‌های جالب

- تعداد مبارزان کم و تکراری
- تعداد کم زمین‌های مبارزه
- کم محتوایی سایر بخش‌های بازی بجز بخش داستانی



امتیاز بازی : 7.5 [خوب ]

تجربه یک بازی «خوب» حداقل انتظاری است که باید از یک بازی داشته باشیم، غیر از این است؟ دلایل مختلفی برای گرفتن این امتیاز وجود دارد. ممکن است بازی هیچگونه ایده تازه‌ای نداشته و تنها ایده‌های دیگر بازی‌ها را، هرچند خوب، باز استفاده می‌کند، گیم‌پلی تکراری و یا مشکلات فنی نیز می‌تواند از گونه مشکلاتی انگشت شماری باشد که این بازی با آن سر و کله می‌زند با این وجود بازی مخاطب خاص خود را خواهد داشت و در گوشه کنار دنیای خود چیز جذابی برای عرضه دارد/ به‌‌صورت کلی تجربه آن مفرح است.

خوب