بررسی بازی The Dark Pictures Anthology: Little Hope

شبی ترسناک و مه آلود در یک روستای متروکه‌ی پر رمز و راز… سفر به قرون وسطی و تماشای اعدام‌های خونین جادوگران… مواجه شدن با شیاطین درون… و قصه‌ای که مملوء از مرگ و کشتار است… آیا آمادگی رویارویی با آن‌ها را دارید؟

بازی Little Hope دومین نسخه از مجموعه‌ی ترسناک The Dark Pictures Anthology بوده که توسط استودیوی Supermassive Games برای کنسول‌های نسل هشتم و رایانه‌های خانگی توسعه یافته است. البته این عنوان هیچ ارتباطی به بازی قبلی، یعنی عنوان Man of Medan ندارد؛ بلکه در یک دنیای دیگر و با شخصیت‌های متفاوت، داستان کاملا مجزایی را روایت می‌کند. درواقع The Dark Pictures Anthology صرفا برچسبی است که بر سه‌گانه‌ای که سازندگان با همکاری کمپانی Bandai Namco توسعه می‌دهند، گذاشته شده است تا حاصل نهایی این قرارداد را به یک فرنچایز تبدیل کند. اما بازی Little Hope به تنهایی تا چه حد توانسته یک تجربه‌ی ماجراجویی ترسناک خوب و باکیفیت ارائه دهد؟ آیا سازندگان انتقاداتی که به Man of Medan شده بود را جدی گرفته و از ارتکاب مجدد آن‌ها خودداری کرده‌اند؟ برای دریافت پاسخ این پرسش‌ها، تا ادامه‌ی متن و نقد و بررسی این بازی با ما همراه باشید!

قصه‌ی Little Hope در زمستان ۱۹۷۲ در یک خانه‌ی بزرگ با خانواده‌ای ۶ نفره آغاز می‌شود؛ خانواده‌ای پریشان که هر یک از اعضایش زندگی و مسیر خود را دارند، و خودخواهی و بی‌درکی در اکثر چهره‌ها موج می‌زند. کل اعضای خانواده درمورد Megan، کوچک‌ترین عضو این خانواده که رفتارهای غیرمعمولی هم دارد، حرف می‌زنند. به نظر می‌رسد که این دختر کوچولو یک مشکل اساسی داشته باشد. آیا توسط شیطان و یا روح مرده‌ای تسخیر شده؟ آیا مشکل روحی و روانی دارد؟ یا مشکل دیگری گریبانگیر وی شده؟

پس از اتمام این بخش و وقوع اتفاقاتی عجیب، بازی به زمان حال می‌آید و روی اتوبوسی در سفر متمرکز می‌شود. ظاهرا در جاده‌ی اصلی تصادفی رخ داده و جاده تا اطلاع ثانوی بسته شده است. پلیس، راننده‌ی اتوبوس را به سمت یک جاده‌ی فرعی هدایت می‌کند: عبور از وسط روستای Little Hope. شک و تردید در چهره‌ی راننده‌ی اتوبوس موج می‌زند؛ گویی که این شهر کوچک، دخمه‌ی ارواح باشد! رفته رفته، شک‌ها و تردیدها افزون می‌شوند. جاده‌ی مه‌آلود شهر واقعا هم روح‌زده و متروکه به نظر می‌رسد… و درحالی که حسی خوفناک همه جا را فراگرفته و نفس‌ها در سینه‌ها حبس شده‌اند، احضار شدن روح دخترک کوچک در جاده همانند جیغی سهمگین در گوش می‌پیچد!

ظاهرا اتوبوس توسط چرخش شدید فرمان توسط راننده چپ کرده است. سرنشینان اتوبوس کم کم به هوش آمده و به خودشان می‌آیند. شب تاریک و خلوتی بوده که در آن نه خبری از راننده‌ی اتوبوس است و نه کسی که متوجه این تصادف شده باشد. اما غیبت راننده و اهالی شهر هیچ اهمیتی ندارند چرا که عجیب‌ترین قسمت ماجرا این است که سرنشینان اتوبوس، همان ۵ نفر اعضای خانواده‌ای هستند که در دهه‌ی ۱۹۷۰ زندگی می‌کردند!! با این تفاوت که در اینجا هویت کاملا متفاوتی دارند، در زمان دیگری زندگی می‌کنند، و روابط متفاوتی نیز دارند. در اینجا، پدر خانواده یک استاد کالج است و بقیه افراد هم دانشجویانش هستند.

درحالی که قضایا به اندازه‌ی کافی پیچیده شده‌اند، یک برهه‌ی زمانی دیگر نیز به بازی اضافه می‌شود: قرون وسطی در روستای Little Hope و جریانات اعدام جادوگران! و نکته‌ی جالب این است که در این دنیا هم همان ۵ شخصیت اصلی بازی حضور دارند! ماجرا از چه قرار است؟ آیا این ۵ شخصیت طلسم شده‌اند که تا ابدیت در این روستا بمیرند و با هویت جدید دوباره زنده شوند؟ آیا داستان بازی درمورد سفر در زمان است؟ آیا قصه‌ی Little Hope به جهان‌های موازی می‌پردازد؟ آیا این ۵ نفر در سانحه‌ی تصادف مرده‌اند و این جهنم آن‌هاست؟! قصه‌ی Little Hope از همان ابتدا بسیار مرموز و جذاب است و شدیدا حس کنجکاوی را برمی‌انگیزاند! درواقع برخلاف بازی Man of Medan، قصه‌ی Little Hope رفته رفته بیشتر و بیشتر بازیکن را درگیر خود می‌کند و با ذهن مخاطب بازی می‌کند! هر لحظه تئوری‌های بیشتری در ذهن بازیکن پدیدار می‌شوند و او را نسبت به حقیقت ماجرا کنجکاو می‌سازند.

داستان Little Hope به طور کلی جذاب، گیرا و هیجان انگیز است. همانند سایر آثار Supermassive Games پشت تمام ماجراها یک یا چند توضیح منطقی وجود دارد. این بار هم شما صرفا با یک قصه‌ی تخیلی و فانتزی درمورد ارواح و شیاطین مواجه نیستید، بلکه همه‌ی اتفاقات دلیل علمیی دارند که در انتهای بازی مشخص می‌شوند. در کارنامه‌ی سازندگان، این توضیحات گاهی اوقات چندان هم منطقی نیستند، و گاهی اوقات به قدری راحت و سطحی هستند که بازیکنان خیلی زود به آن‌ها پی می‌برند. اما در بازی Little Hope خبری از این حرفا نیست! بازی Little Hope در داستان خود دارای چندین بُعد متفاوت است که به بهترین شکل به تمامی آن‌ها پرداخته شده و با نظم و هماهنگی کامل در کنار یکدیگر چیده شده‌اند. همانطور که پیش‌تر توضیح دادیم، در بازی چندین سناریو و تقریبا تعدادی دنیای مختلف وجود دارد که ارتباط احتمالی بین این جهان‌ها، ذهن بازیکن را دیوانه‌وار کنجکاو و هیجان‌زده می‌سازد؛ و نهایتا، به لطف قلم نویسندگان بازی، نحوه‌ی ارتباط یافتن این سناریوها با یکدیگر، بسیار ستودنی است!

نتیجه‌ی نهایی تمامی این موارد، یک داستان چند لایه‌ای با عناصر ترس و هیجان، تخیلات فانتزی و مباحث اجتماعی و روان‌شناسی است که نه تنها در طول مسیر بازیکن را درون بازی میخکوب می‌کند، بلکه در پایان نیز هرگز حس ناامیدی و گول خوردن را به بازیکن القا نمی‌کند. قصه‌ی Little Hope غافلگیرکننده آغاز می‌شود، مرموزانه و مهیج روایت می‌شود، و رضایت‌بخش پایان می‌یابد.

اما مهره‌های چنین داستان قوی و مهیجی چگونه هستند؟ متاسفانه علی‌رغم کیفیت بالای داستان و روایت آن، شخصیت‌پردازی در بازی Little Hope تقریبا افتضاح است! همانند بازی‌های پیشین Supermassive Games درحالی که مدت زمان بازی بسیار محدود و کوتاه می‌باشد، تعداد شخصیت‌های قابل کنترل بازی به نسبت بسیار زیاد است. در نتیجه، نه تنها ارتباط برقرار کردن با هر یک از این شخصیت‌ها در مدت زمان محدودی که دارند بسیار سخت می‌شود، بلکه به هر کدام از آن‌ها نیز به اندازه‌ی کافی پرداخته نمی‌شود.

ایده‌ی کلی پشت خلق شدن هر یک از شخصیت‌ها، روی کاغذ جالب و کاملا مناسب است. مثلا در این ماجراهای پر پیچ و خم داستان، یک شخصیت حکم رهبر را دارد و سعی می‌کند گروه را هدایت کند. یکی دیگر همانند یاغی‌ها همواره ساز مخالف می‌زند و سعی می‌کند گروه را ترک نماید. شخصیت‌های جالبی به نظر می‌رسند، مگر نه؟ و با کلیت داستان هم کاملا متناسب هستند، درست است؟ بله اما مشکل از جایی شروع می‌شود که اکثر این شخصیت‌ها اصلا به اندازه‌ی کافی پردازش نمی‌شوند. درواقع بازی از شما انتظار دارد که صرفا از روی چهره‌ی کرکترها و واژگانی که در توصیف هر کدام از آن‌ها نمایش داده می‌شود، کاملا با این شخصیت‌ها آشنا شده و ارتباط برقرار کنید! از طرف دیگر، نکته‌ی خنده‌داری که درمورد  همین واژگان توصیف کننده‌ی شخصیت‌ها وجود دارد، عدم تطبیق آن‌ها با آنچه که به پرده کشیده می‌شود است! درواقع این صفت‌ها صرفا تعدادی کلمات قلمبه سلمبه هستند که کارشان تنها ایجاد توهم قوی بودن شخصیت نویسی داستان است اما در عمل، چنین ویژگی‌هایی در شخصیت‌ها مشاهده نمی‌شود. به عنوان مثال، یکی از شخصیت‌ها که نسبتا سن بالایی هم دارد، با صفت “فهیم” (درک کننده) معرفی می‌شود درحالی که در طول بازی نه تنها هرگز فهیم نیست بلکه در اکثر مواقع همانند کودکان کاملا خودخواهانه رفتار می‌کند! چنین تضادی در سایر شخصیت‌های بازی هم قابل مشاهده است. تعداد بالای شخصیت‌های قابل بازی و زمان محدود بازی در نهایت باعث شده که با شخصیت‌پردازی بسیار ضعیفی مواجه باشیم که شاید مخاطب عام را فریب دهد اما زمانی که به عمق بازی نگاه کنیم، اثر ناامیدکننده‌ای را مشاهده خواهیم کرد. تصور کنید که در طول یک بازی ۳ الی ۴ ساعته، قرار است ۵ شخصیت مختلف را کنترل کنید، خودتان را در نقش آن‌ها قرار دهید و از زبانشان سخن گفته و تصمیم بگیرید. طبیعتا کار غیر ممکنی است؛ شما هرگز نمی‌توانید به اندازه‌ی کافی با این شخصیت‌ها ارتباط برقرار کنید، مخصوصا با در نظر گرفتن شخصیت‌های کاملا متفاوت و خاصی که دارند.

از طرف دیگر، دیالوگ نویسی بازی نیز در سطح ضعیفی قرار دارد. یکی از بخش‌های اصلی هر بازی تعاملی، انتخاب دیالوگ و تاثیرگذاری بر روند داستان است و انتظار می‌رود که هر دیالوگ تاثیر اندکی هم که شده بر قصه‌ی بازی داشته باشد. در همین راستا، دیالوگ نویسی این دسته از بازی‌ها بسیار سخت و دشوار می‌شود چرا که برای هر سخنی که ممکن است بازیکن انتخاب کرده و شخصیت بازی به زبان بیاورد، سازندگان باید بازخورد مناسبی از طرف سایر شخصیت‌ها طراحی کند. متاسفانه در بازی Little Hope بازخوردها و واکنش‌ها به تصمیمات و دیالوگ‌های بازیکن اصلا مناسب و منطقی نیستند و در بسیاری از مواقع، اصلا با عقل جور در نمی‌آیند.

دلیل این امر این است که در اغلب مواقع، تنها یک دیالوگ یا یک واکنش خاص طراحی شده که تا حدودی مناسب تمامی دیالوگ‌ها و تصمیمات احتمالی باشد! به همین دلیل است که در بسیاری از مواقع، ممکن است جوابی که کرکترهای بازی به شما می‌دهند و یا حرکتی که انجام می‌دهند، اصلا منطقی به نظر نرسد و چندان مرتبط به حرف شما نباشد؛ چون پاسخ شخص به گونه‌ای طراحی شده که بتواند نسبت به تمامی دیالوگ‌های انتخابی، مرتبط باشد. نتیجه‌ی نهایی این است که واکنش مربوطه، تنها “اندکی” به هر یک از دیالوگ‌های انتخابی مرتبط می‌باشد! و در اکثر مواقع، هیچ تاثیرگذاری به خصوصی هم ندارند. به عنوان مثال، اگر نسبت به یک شخصیت با بدترین لحن ممکن هم صحبت کنید، در سکانس بعدی فراموش می‌شود چرا که ممکن بود (در همان صحنه) شما خیلی ملایم‌تر صحبت کرده باشید و ساخت چندین سناریوی مختلف بیشتر از حد توان سازندگان بوده است! شاید بار اول تنها کمی شک کنید که چرا خیلی از مواقع، رفتار شخصیت‌ها غیر معمول باشد اما اگر همانطور که بازی شما را تشویق می‌کند، قصه‌ی Little Hope را چندین بار به اتمام برسانید، کاملا متوجه می‌شوید که چقدر رفتار و دیالوگ‌های شخصیت‌های بازی سطحی و ضعیف کار شده است.

به طور خلاصه، درحالی که خط‌های داستانی، روایت قصه، خلق جهان‌های مختلف و ارتباط خارق‌العاده‌ی این دنیاها و اتصالشان به یکدیگر به بهترین شکل ممکن طراحی شده، شخصیت‌های بازی گاها سطحی و پوچ هستند و دارای پردازش بسیار ضعیفی می‌باشند. از طرف دیگر، دیالوگ‌ها، رفتار و واکنش شخصیت‌ها در بسیاری از مواقع منطقی و مناسب نیستند.

از سوی دیگر گیم‌پلی بازی نسبت به Man of Medan پیشرفت بسیار خوبی داشته است. این بار مناطقی که شخصیت‌های بازی را باید با مکانیک‌های تاریخ مصرف گذشته‌ی مشابه با نسخه‌های کلاسیک Resident Evil کنترل کنید، به شدت کاهش یافته‌اند. در عوض، در اغلب اوقات شما می‌توانید شخصیت‌های بازی را در محیط‌های سه بعدی با جهت‌های کاملا آزادانه حرکت دهید و راه بروید و به معنای واقعی، در محیط ماجراجویی کنید. این مسئله، مانع از کسل‌کنندگی بازی شده و تجربه‌ی بخش‌های گیم‌پلی آن را تا حد زیادی جذاب‌تر کرده است. شما با LS (و یا L3) می‌توانید شخصیت‌ بازی را در محیط‌های مختلف هدایت کنید و با RS (و یا R3) نور چراغ قوه (و یا در بعضی مواقع، نور موبایل) آن‌ها را حرکت دهید. علاوه بر این، بازی همانند Man of Medan دارای تعداد متعددی QTE و مینی گیم‌های ضربان قلب نیز می‌باشد که نسبت به نسخه پیشین پیشرفت کرده و تا حدودی آسان‌تر شده‌اند. برای QTE ـها یک هشدار برای آماده سازی طراحی شده و مینی‌گیم‌های ضربان قلب نیز دیگر بیش از حد سریع و طاقت‌فرسا نیستند.

یکی از بهترین پیشرفت‌های بازی نسبت به عنوان پیشین، اضافه شدن بخش Scene Select (همان بخش انتخاب مرحله) از ابتدای بازی است. در عنوان Man of Medan این قابلیت در طول بازی در اختیار بازیکن قرار نمی‌گرفت و بازیکنان مجبور بودند تا حتما بازی را به پایان برسانید تا بتوانید مراحل قبلی را مجددا بازی کنید. این مشکل فقط برای دور اول وجود نداشت که مثلا با اتمام بازی، بخش Scene Select کاملا باز شود؛ بلکه برای هر دور بازی کردن، بخش Scene Select قفل بود و برای باز کردنش، آن دور حتما باید به صورت کامل به اتمام می‌رسید! این مسئله زمانی آزاردهنده‌تر می‌شد که اگر بازیکنی در یک دور از بازی، اشتباهی مرتکب می‌شد و یا آیتمی را جا می‌گذاشت، نمی‌توانست مرحله‌ی مورد نظر را مجددا بازی کنید یا به مراحل پیشین بازگردد، بلکه حتما باید بازی را به اتمام می‌رساند تا بخش انتخاب مرحله برای آن دور باز شود! علاوه بر این، یک مشکل جدی‌تر نیز وجود داشت. از آن‌جایی که بازی مملوء از باگ‌ها و مشکلات فنی (به خصوص در بخش آنلاین) بود، گاهی اوقات به لطف این مشکلات، بازیکن در قسمتی از مرحله گیر می‌کرد و امکان پیشروی در بازی وجود نداشت. از آن‌جایی که بخش Scene Select و یا فایل ذخیره‌ی قبلیی هم در کار نبود، بازیکنان مجبور می‌شدند که بازی را از ابتدا شروع کنید! اما در بازی Little Hope این بخش از همان ابتدا در دسترس است و پس از اتمام هر مرحله، آن مرحله به Scene Select شما اضافه می‌شود.

همانطور که انتظار می‌رفت، تعداد قابل توجه‌ای کالکتیبل نیز درون بازی پخش شده است که شما می‌توانید با گشت و گذار در محیط آن‌ها را پیدا کنید. در Little Hope کالکتیبل‌ها بسیار مهم هستند و نکات داستانی بسیار زیادی را افشا می‌کنند. درواقع برای فهم کامل داستان، جمع آوری و مطالعه‌ی این مدارک، به شدت ضروری است. خوشبختانه این بار برای پیدا کردن تمامی کالکتیبل‌ها مجبور نیستید که حتما بخش آنلاین بازی را نیز تجربه کنید و به تنهایی هم می‌توانید تمامی کالکتیبل‌های درون بازی را جمع آوری نمایید. علاوه بر این، تعدادی عکس هم در بازی پخش شده که حکم راهنما را درون بازی دارند و سکانس‌هایی از قسمت‌های حساس بازی را نمایش می‌دهند.

بازی Little Hope همانند عنوان Man of Medan علاوه بر قسمت تک نفره، دارای دو بخش Movie Night و Shared Story نیز می‌باشد. بخش Shared Story به شما اجازه می‌دهد که داستان بازی را همراه با یکی از دوستانتان تجربه کنید؛ به این گونه که هر کدام از شما یکی از شخصیت‌های بازی را کنترل می‌کنید و یک بخش از داستان را تماشا خواهید کرد. بسیاری از قسمت‌هایی که هر بازیکن تجربه می‌کند، کاملا مشابه بخش‌های بازیکن دوم است اما برخی از قسمت‌ها هم اختصاصی هستند و فقط بازیکن اول و یا بازیکن دوم آن‌ها را تجربه خواهد کرد. درحالی که ایده‌ی کلی Shared Story بسیار جالب و هیجان انگیز است، پیاده سازی سطحی در کنار باگ‌ها و مشکلات فنی فراوان، این بخش را نسبت به چیزی که انتظار می‌رود، به تجربه‌ایی ناامید کننده تبدیل کرده است. مشکلات Little Hope نسبت به Man of Medan بسیار کمتر شده‌اند اما همچنان با ارائه‌ی یک بخش کم‌نقص و قابل لذت بردن فاصله دارد. از طرف دیگر، سکانس‌های مشابه برای هر دو بازیکن بیش از حد زیاد هستند، به صورتی که تجربه‌ی بازی حس چندان متفاوتی نسبت به بخش تک‌نفره ندارد و تقریبا هیچ گونه احساس تعاملی بین دو بازیکن حس نمی‌شود.

و اما بخش Movie Night که باز هم یک ایده‌ی احمقانه است و هیچ ویژگی به خصوصی ندارد. درواقع انتظار می‌رود که Movie Night همان Shared Story باشد که به صورت کوآپ و Split Screen در یک کنسول اجرا می‌شود، درسته؟ اما متاسفانه Movie Night دقیقا همان بازی تک نفره است که پس از اتمام هر بخش، به شما می‌گوید کنترلر خود را به دوستتان دهید تا ادامه‌ی بازی را او تجربه کند! طبیعتا اگر کسی قصد داشت که بازی را این گونه دو نفره بازی کند، هیچ نیازی به زحمت سازندگان نداشت که برای چند عدد پیام ثابت، یک اسم گذاشته و در منوی بازی یک گزینه اضافه کنند! بخش Movie Night می‌توانست یک کوآپ اسپلیت اسکرین جذاب باشد که بتوانید با برادر، خواهر و یا اقوام در یک شب ترسناک بازی کنید اما در مجموعه‌ی The Dark Pictures Anthology صرفا یک شوخی بی‌مزه است.

گرافیک بازی خارق‌العاده است. طراحی محیط‌ها و مدل شخصیت‌ها بسیار واقع‌گرایانه و باکیفیت طراحی شده‌اند و بازی تقریبا از موشن کپچر بسیار باکیفیت برخوردار است. این امر در کنار افکت‌های خوفناک فوق‌العاده، به فضاسازی خوفناک بازی کمک شایانی کرده است و نتیجه‌ی نهایی، کاملا حس ترسیم خود در محیط بازی را به بازیکن القا می‌کند. علاوه بر این، موسیقی‌های متن کاملا متناسب با سبک ترسناک و آهنگ‌های لایسنس شده‌ی زیبا و باکیفیت، ارزش تاثیرگذاری این اثر را به طرز قابل توجه‌ای افزایش داده‌اند. به عنوان مثال، به لطف همین موسیقی‌های متناسب، تعدادی از سکانس‌های هیجان‌انگیز بازی به شدت ماندگار و فراموش‌نشدنی شده‌اند.

همانطور که پیش‌تر تا حدودی اشاره کردیم، بازی Little Hope از تعدادی مشکلات فنی اذیت‌کننده رنج می‌برد. هرچند که تعداد این نقص‌ها و باگ‌های بازی نسبت به Man of Medan کاهش قابل توجه‌ای داشته‌اند، اما همچنان می‌توانند آزاردهنده بوده و گاها مانع لذت بردن از بازی شوند. از پررنگ‌ترین مشکلاتی که تاثیر مستقیمی داشته و مانع روند بازی می‌شود، فریز شدن بازی و مجبور کردن بازیکن به خروج از آن می‌باشد که در طول این نقد، حدودا پنج بار در نسخه‌ی Xbox One X رخ داد.

+ داستان مرموزانه‌ی چندلایه‌ای خارق‌العاده
+ روایت داستانی هیجان‌انگیز عالی
+ ترکیب عناصر مختلف در داستان
+ وجود متعادل هیجان، ترس، منطق و احساسات
+ گرافیک واقع‌گرایانه‌ی خیره‌کننده
+ موسیقی‌های زیبا، مهیج و متناسب
+ پیشرفت‌های تحسین برانگیز گیم‌پلی

- شخصیت پردازی افتضاح
- دیالوگ نویسی ضعیف
- مشکلات فنی و باگ‌ها



امتیاز بازی : 7 [خوب ]

تجربه یک بازی «خوب» حداقل انتظاری است که باید از یک بازی داشته باشیم، غیر از این است؟ دلایل مختلفی برای گرفتن این امتیاز وجود دارد. ممکن است بازی هیچگونه ایده تازه‌ای نداشته و تنها ایده‌های دیگر بازی‌ها را، هرچند خوب، باز استفاده می‌کند، گیم‌پلی تکراری و یا مشکلات فنی نیز می‌تواند از گونه مشکلاتی انگشت شماری باشد که این بازی با آن سر و کله می‌زند با این وجود بازی مخاطب خاص خود را خواهد داشت و در گوشه کنار دنیای خود چیز جذابی برای عرضه دارد/ به‌‌صورت کلی تجربه آن مفرح است.

خوب