بررسی بازی Silent Hill F

میراث «سایلنت هیل» همواره مانند یک لنگر سنگین بر دوش کونامی بوده است. چگونه می‌توان چیزی را احیا کرد که کمال آن در نقص‌هایش نهفته بود؟ چگونه می‌توان ترس روان‌شناختی، اتمسفر کلاستروفوبیک و روایت‌های نمادین «تیم سایلنت» فقید را بدون تبدیل شدن به یک تقلید مضحک، بازآفرینی کرد؟ تلاش‌های گذشته (مانند Homecoming یا Downpour) نشان داد که تقلید از پوسته‌ی آمریکایی و صنعتی سایلنت هیل، مسیری مستقیم به سوی شکست است.

سپس، Silent Hill F معرفی شد. یک خروج کامل. نه از شهر سایلنت هیل، بلکه از قاره‌ی آمریکا. انتقال داستان به ژاپن دهه‌ی ۱۹۶۰، آن هم با محوریت گل‌های قرمز رنگ و فولکلور محلی، یک قمار دیوانه‌وار بود. این اقدام می‌توانست آخرین میخ بر تابوت این مجموعه باشد.

اما اکنون که از جهنم زیبای «ابی سوگائوکا» (Ebisugaoka) جان سالم به در برده‌ایم، می‌توانم با قاطعیت بگویم: این قمار نه تنها جواب داده، بلکه تعریفی جدید از هویت سایلنت هیل ارائه کرده است. Silent Hill F با شجاعت، پوسته‌ی زنگ‌زده‌ی گذشته را کنار می‌گذارد تا نشان دهد هسته‌ی اصلی این ترس، نه هیولای «کله هرمی» یا خیابان‌های مه‌گرفته، بلکه «تجسم فیزیکی گناه» است؛ گناهی که این بار، ریشه در خاک دارد.

روایت: رقص مرگ در مزرعه‌ی لاله‌های عنکبوتی

قلب تپنده، مغز متفکر و روح شکنجه‌شده‌ی Silent Hill F، بی هیچ تردیدی، فیلم‌نامه‌ی آن است. سپردن سکان هدایت داستان به «ریو کیشی ۰۷» (Ryukishi07)، خالق شاهکارهای ژانر وحشت/معمایی یعنی Higurashi و Umineko، یک تصمیم نبوغ‌آمیز بوده است.

جهنم شخصی یا جهنم جمعی؟

داستان در روستای دورافتاده‌ی ابی سوگائوکا در دهه‌ی ۱۹۶۰ ژاپن رخ می‌دهد. دورانی که ژاپن در حال پوست‌اندازی و پذیرش مدرنیته بود، اما سنت‌های باستانی و خرافات محلی هنوز با قدرتی خفه‌کننده بر جوامع روستایی حکمرانی می‌کردند. ما در نقش «هیناکو شیمیزو» (Hinako Shimizu)، نوجوانی که با ترومای شخصی و انزوای اجتماعی دست‌وپنجه نرم می‌کند، بازی را آغاز می‌کنیم.

اما بر خلاف سایلنت هیل‌های کلاسیک که بر «گناه شخصی» پروتاگونیست (مانند جیمز ساندرلند) تمرکز داشتند، F به زیبایی هر دو را ترکیب می‌کند. دنیای دیگر (Otherworld) در اینجا، نه فقط تجسمی از روان زخم‌خورده‌ی هیناکو، بلکه تبلور گناهان «جمعی» و رازهای تاریک و دفن‌شده‌ی خود روستاست. این «جهنم» از دل تاریخ، فولکلور و عقایدی بیرون می‌آید که نسل به نسل منتقل شده‌اند.

معنای «F» و وحشت بیولوژیکی

حرف «F» در بازی، یک موتیف چندوجهی درخشان است. این «F» هم Flower (گل) است، هم Folklore (افسانه‌های محلی)، هم Faith (ایمان/عقیده) و هم Fungus (قارچ). بیماری مرموزی که در روستا پخش شده، خود را به شکل گل‌های زیبای لاله عنکبوتی قرمز (هیگانبانا) نشان می‌دهد. این گل‌ها، که در فرهنگ ژاپن نماد مرگ و دنیای پس از آن هستند، به شکلی انگلی و قارچ‌گونه، هم بر محیط و هم بر بدن ساکنین رشد می‌کنند.

این یک «دنیای دیگر» ارگانیک است. به جای فلز سرد و زنگ‌زده، ما با پوسیدگی بیولوژیکی، ریشه‌های درهم‌تنیده و زیبایی‌ای مواجهیم که در حال خفه کردن همه‌چیز است. این وحشت بیولوژیکی، تداعی‌گر کارهای «جونجی ایتو» (Junji Ito) و ترس از دست دادن کنترل بدن است.

چرخه‌ی بی‌پایان تراژدی

همان‌طور که از ریو کیشی ۰۷ انتظار می‌رفت، داستان مملو از شخصیت‌های فرعی پیچیده (به‌خصوص گروه دوستان هیناکو) و چرخش‌های داستانی بی‌رحمانه است. بازی به شدت روی پویایی روابط این گروه نوجوان و فشارهای اجتماعی که آن‌ها را به سمت تصمیم‌های وحشتناک سوق می‌دهد، تمرکز دارد.

و اما ساختار روایی؛ بازی دارای ۵ پایان اصلی است. اما نکته‌ی کلیدی در سیستم New Game+ آن نهفته است. مانند Nier: Automata، رسیدن به پایان اول، تنها پرده‌ی اول نمایش است. هر بار تکرار بازی، لایه‌های جدیدی از حقیقت را فاش می‌کند، دیالوگ‌ها تغییر می‌کنند، صحنه‌های جدیدی باز می‌شوند و دیدگاه شما نسبت به شخصیت‌ها و وقایع، به طور کامل دگرگون می‌شود. F از شما می‌خواهد که برای درک کامل این تراژدی، بارها در این چرخه‌ی دردناک قدم بزنید.

گیم‌پلی: تقلا برای بقا در برابر زیبایی مرگبار

اگر داستان، مغز بازی باشد، گیم‌پلی قلب مضطرب آن است. NeoBards Entertainment (توسعه‌دهنده) به وضوح می‌دانسته که در حال ساخت یک «سایلنت هیل» است، نه یک «رزیدنت اویل».

بازی در محیط‌های نیمه‌باز (Semi-Open) جریان دارد. ابی سوگائوکا، با مزارع برنج غرق در مه، جنگل‌های بامبوی فشرده، و خانه‌های سنتی چوبی، یکی از اتمسفریک‌ترین محیط‌هایی است که در سال‌های اخیر دیده‌ایم. F به شکلی استادانه ثابت می‌کند که برای ایجاد کلاستروفوبیا، نیازی به راهروهای تنگ نیست. ایستادن در وسط یک مزرعه‌ی وسیع، در حالی که مه قرمز دید شما را محدود کرده و صدای رشد گیاهان از همه‌جا شنیده می‌شود، به مراتب ترسناک‌تر از هر راهروی بسته‌ای است.

بزرگترین بحث در مورد F، سیستم مبارزات آن است. بازی کاملاً بر مبارزات سرد (Melee) متکی است. هیچ سلاح گرمی در کار نیست. شما با لوله‌های زنگ‌زده، داس‌های کشاورزی و چاقوهای آشپزخانه می‌جنگید.

مبارزات به عمد «سنگین»، «دست‌وپاگیر» و «نچسب» طراحی شده‌اند. هیناکو یک سرباز آموزش‌دیده نیست. هر ضربه‌ی او با تقلایی ناامیدانه همراه است. سیستم جاخالی دادن (Dodge) پنجره‌ی زمانی بسیار تنگی دارد و سیستم دوام سلاح (Durability) شما را مجبور می‌کند که دائماً به دنبال ابزار بعدی برای زنده ماندن باشید.

این سیستم، بی‌نقص نیست و قطعاً «آزاردهنده» است. اما این آزاردهنده بودن، یک انتخاب هوشمندانه در طراحی است. بازی نمی‌خواهد شما از مبارزه «لذت» ببرید؛ می‌خواهد از آن «اجتناب» کنید. هر رویارویی با دشمن، یک تصمیم‌گیری پراسترس برای مدیریت منابع و فرار است، نه یک نمایش اکشن. این بازگشت به روح اصلی سروایول هارر است. دشمنان نیز، که تجسمی از فولکلور محلی و قربانیان بیماری هستند، طراحی‌های کابوس‌واری دارند که هرکدام نیازمند یک استراتژی حداقلی برای شکست دادن هستند.

پازل‌ها: بازگشت مغز به ژانر وحشت

نقطه‌ی اوج دیگر گیم‌پلی، پازل‌ها هستند. پازل‌ها در F، چالش‌هایی عمیق، منطقی و کاملاً در هم تنیده با فرهنگ ژاپنی هستند. دیگر خبری از «پیدا کردن کلید در فلان اتاق» نیست. شما باید با افسانه‌های محلی، ترتیب قرارگیری نمادهای مذهبی در معابد، یا حتی مفاهیم باغبانی و کشاورزی ژاپنی آشنا شوید. خوشبختانه، بازی تنظیمات سختی جداگانه‌ای برای مبارزات و پازل‌ها ارائه می‌دهد، تا کسانی که فقط به دنبال داستان و معما هستند، درگیر مبارزات سخت نشوند (و برعکس).

گرافیک و صدا: ضیافت بصری یک کابوس

Silent Hill F بر روی موتور آنریل انجین ۵ می‌درخشد، اما نه با به رخ کشیدن جزئیات فنی خشک، بلکه با «کارگردانی هنری».

تضاد رنگی در بازی شگفت‌انگیز است. رنگ قرمز خونین گل‌های هیگانبانا که در کنتراست کامل با رنگ سبز آرام‌بخش طبیعت، رنگ آبی سرد مه و رنگ قهوه‌ای پوسیده‌ی چوب قرار می‌گیرد، یک هویت بصری منحصربه‌فرد خلق کرده است. طراحی هیولاها، که ترکیبی از زیبایی‌شناسی «شینتسو» (Shintō)، وحشت بیولوژیکی و بدن‌های انسانی در هم پیچیده هستند، به معنای واقعی کلمه آزاردهنده و فراموش‌نشدنی‌اند.

در بخش صدا، بازی سنگ تمام گذاشته است. با غیبت «آکیرا یامائوکا»، تیم صداگذاری NeoBards و آهنگسازان (Kensuke Inage و خود یامائوکا به عنوان آهنگساز مهمان در برخی قطعات) فضایی را خلق کرده‌اند که هم آشناست و هم بیگانه. موسیقی ترکیبی از سازهای سنتی ژاپنی، نویزهای صنعتی خفیف و سکوت‌های سنگین است. اما برنده‌ی اصلی، طراحی صدای محیطی است؛ صدای «مرطوب» رشد گل‌ها، صدای شکستن استخوان‌مانند ساقه‌ها، صدای باد در مزارع و زمزمه‌هایی که از دل مه شنیده می‌شوند، عامل اصلی وحشت در بازی هستند.

حکم نهایی (وردیکت)

Silent Hill F نه تنها بهترین سایلنت هیل در دو دهه‌ی گذشته است، بلکه یکی از مهم‌ترین بازی‌های ترسناک روان‌شناختی دوران مدرن محسوب می‌شود. این بازی ثابت می‌کند که برای وفاداری به یک میراث، نباید آن را مومیایی کرد، بلکه باید «روح» آن را درک کرد و شجاعت بازآفرینی آن را در بستری جدید داشت.

استودیوی NeoBards با تکیه بر نبوغ مطلق داستانی ریو کیشی ۰۷، موفق شده تا بازی‌ای بسازد که به همان اندازه که زیباست، زجرآور است و به همان اندازه که هوشمندانه است، بی‌رحم است. این یک بازی آرام‌سوز است؛ ترسی که مانند همان گل‌های قرمز، در ذهن شما ریشه می‌دواند و تا مدت‌ها پس از خاموش کردن کنسول، شما را رها نمی‌کند.

اگرچه سیستم مبارزات گاهی بیش از حد تنبیه‌کننده است و می‌تواند ریتم بازی را مختل کند، اما این نقص کوچک در برابر اقیانوسی از فضاسازی بی‌نظیر، داستانی چندلایه‌ی ویرانگر و پازل‌های هوشمندانه، به راحتی قابل چشم‌پوشی است.

+ روایت شاهکار: یک داستان عمیقاً چندلایه، پیچیده و احساسی از ریو کیشی ۰۷ که وحشت روان‌شناختی و فولکلور را استادانه ترکیب می‌کند.
+ کارگردانی هنری و اتمسفر: یکی از زیباترین و در عین حال ترسناک‌ترین دنیاهای خلق‌شده در بازی‌ها؛ استفاده‌ی هوشمندانه از رنگ و تضاد.
+ وحشت بیولوژیکی: طراحی «دنیای دیگر» ارگانیک و طراحی هیولاهای مبتنی بر گل و قارچ، به شدت خلاقانه و منزجرکننده است.
+ پازل‌های فوق‌العاده: بازگشت واقعی به پازل‌های چالش‌برانگیز و معنادار که عمیقاً در بستر داستان ریشه دارند.
+ ارزش تکرار (New Game+): تکرار بازی برای درک کامل داستان نه تنها تشویق، بلکه «ضروری» است و تجربه‌ای کاملاً جدید ارائه می‌دهد.
+ طراحی صدا: موسیقی وهم‌آلود و صداهای محیطی که به تنهایی نیمی از بار ترس را به دوش می‌کشند.

- مبارزات نچسب و سنگین: سیستم مبارزه‌ی سرد، اگرچه تماتیک است، اما در عمل گاهی آزاردهنده (frustating) و نادقیق عمل می‌کند و می‌تواند لذت برخی مواجهات را کم کند.
- ریتم ناپایدار: گاهی اوقات بازی بین سکانس‌های اکتشافی آرام و درگیری‌های اجباری، تعادل را از دست می‌دهد.
- عملکرد فنی: در برخی محیط‌های بسیار شلوغ با آنریل انجین ۵، افت فریم‌های خفیفی مشاهده می‌شود (هرچند نادر است).



امتیاز بازی : 9 [فوق العاده ]

شدیدا به شما پیشنهاد می‌کنیم این بازی را تجربه کنید. عناوینی با چنین نمره‌ای در طول بازی گاها ما را شگفت زده کردند، گیم‌پلی هوشمندانه یا روایتی خاص و حتی بخش چندنفره جذاب و تک‌نفره درگیر کننده، می‌تواند از دلایل آن باشد؛ این بازی از دیگر رقیبان ژانر خود یک سر و گردن بالاتر است حال چه یک برداشت تازه از یک ایده قدیمی باشد یا سیستمی نوین را به‌ گیم‌پلی و ژانر خود اضافه می‌کند.

فوق العاده