تا به حال شده آرزو کنید که سبک موسیقی مورد علاقه شما، به سبک موسیقی محبوب دربین تمام مردم جهان تبدیل شود؟ خصوصا اگر این سبک موسیقی، سبکی باشد که معمولا مخالفان بیشتری نسبت به موافقان خود دارد. به نظر می‌رسد که سازندگان بازی No Straight Roads، قصد دارند با عنوان جدیدشان، دقیقا چنین کاری را انجام دهند و موسیقی فراموش شده‌ی راک (یا متال) را به روزهای اوج خود بازگردانند. امروز در پیکسل آرتس همراه شما هستیم تا بررسی کنیم که آیا بازی No Straight Roads در انجام چنین کاری موفق عمل کرده و به صورت کلی، به هدف خود رسیده یا خیر؟ با ما در ادامه همراه باشید.
بازی No Straight Roads، ساخته استودیوی مستقل Metronomik و انتشار یافته توسط شرکت Sold Out، یک عنوان اکشن ماجرایی با پس زمینه ریتمیک است که به هیچ عنوان شبیه به بازی‌های ماجرایی امروزی نیست و حس و حال متفاوتی دارد. این بازی که طراح سابق بازی Final Fantasy 15 روی آن کار کرده، پتانسیل‌های بسیاری دارد اما به نظر می‌رسد که سازندگان نتوانسته‌اند از این پتانسیل، استفاده لازم را ببرند. اما این تنها یک توصیف خلاصه و کوتاه از No Straight Roads است و در ادامه به بررسی دقیق این عنوان خواهیم پرداخت.
راک تقلبی
وقایع داستانی بازی No Straight Roads در یک شهر پیشرفته و متعلق به آینده، به نام Vinyl City رخ می‌دهد؛ شهری که به نظر تمام مکانیزم‌ها و قوانین آن با موسیقی کار می‌کند و به نوعی پایتخت موسیقی جهان است. با این حال، شهر Vinyl بهشت تمام سبک‌های موسیقی نیست و تنها یک سبک مدرن موسیقی در آن جای دارد؛ EDM یا موسیقی الکترونیک رقص! مسئولان و حاکمان شهر Vinyl، با استفاده از موسیقی الکترونیک، علاوه بر انجام کارهای فاسد داخل شهر، سعی دارند با پشتیبانی از هنرمندان سبک EDM، صنعت موسیقی را کاملا یک طرفه سازند و سبک‌ها و شکل‌های دیگر از موسیقی را به صورت کلی از بین ببرند. در این میان یک دختر و پسر جوان به نام‌های می‌دی (Mayday) و زوک (Zuke)، قصد دارند جلوی رخ دادن این اتفاق را بگیرند و با نشان دادن موسقی راک (Rock) به مردم و حاکمان، نظر آن‌ها را بازگردانند. با این حال، ریشه‌ی EDM در شهر Vinyl بسیار قطور شده و شخصیت‌های اصلی باید برای از بین بردن EDM و معرفی کردن راک، با تمام DJها و هنرمندان موجود در شهر، مبارزه و مقابله کنند.
همان طور که مشاهده می‌کنید، طرح کلی داستان یا پلات بازی No Straight Roads، به نظر جالب می‌رسد و حتی برای بازی‌بازان و مردمی که عاشق سبک موسیقی راک هستند، وسوسه انگیز و فوق‌العاده جلوه می‌کند، اما بزرگترین مشکل No Straight Roads که حتی طرفداران راک و متال را ناراحت می‌نماید، این است که سازندگان به صورت کلی هدف خود را نشناخته و در پیاده سازی ایده‌های خود، مشکلات بسیاری داشته‌اند. بازی همیشه موضوع «راک دربرابر الکترونیک» را در بطن تمام اهداف و انگیزه‌های بازی‌باز قرار می‌دهد اما تقریبا هیچ چیز درباره آن، درست اجرا نشده است! اجازه دهید از طراحی ظاهر و خصوصیات اخلاقی شخصیت‌های اصلی بازی شروع کنیم. طراحی ظاهری شخصیت‌های می‌دی و زوک، کوچکترین شباهتی به ستاره‌های راک یا اعضای بندهای مستقل راک ندارد و حتی رفتار آن‌ها نیز در برخی مواقع با سلیقه‌شان در تضاد است. می‌دی و زوک با این که طرفداران سرسخت راک هستند، اما تقریبا هیچگاه به نواختن این موسیقی مشغول نیستند. گیتار برقیِ می‌دی و چوب‌های درامِ زوک، معمولا نقش آیتم‌های تزئینی بازی را ایفا می‌کنند و این دو دوست، حتی در خانه خود (فاضلاب) نیز موسیقی راک نمی‌نوازند یا پخش نمی‌کنند! در طول بازی، تنها چند بار گیتار یا درام به چشمان مخاطب می‌آید که یکی از مهم‌ترین مکان‌ها، بخش حرکت تمام کننده در انتهای باس فایت‌ها محسوب می‌شود. در انتهای نبرد، زمانی که باس مرحله را شکست داده‌اید، می‌دی و زوک با استایل خاصی گیتار و درام خود را آماده می‌کنند اما به جای نواختن موسیقی راک، مشت‌های خود را هم می‌کوبند و موج قدرت خود را روانه‌ی دشمن می‌نمایند!
این بزرگترین مشکل بازی No Straight Roads است که طرفداران راک یا متال را بیش از دیگران، ناراحت و ناامید می‌کند و این ناامیدی همواره در طول بازی برای من، وجود داشت. این نقطه‌ی ضعف بزرگ، سبب می‌شود تا داستان بازی برایتان به شدت بی‌رمق جلوه کند و به هیچ عنوان با شخصیت‌های قهرمان، همراهی نکنید و هدف آن‌ها برایتان مهم نباشد.
گیتار یا چماق؟
همانطور که گفته شد، بازی No Straight Roads یک اکشن ماجرایی است که پس‌زمینه ریتمیک دارد. در بازی کنترل می‌دی و زوک را در دست می‌گیرید و می‌توان در فضای سندباکس شهر Vinyl City به گشت و گذار پرداخت و جمع کردنی‌های محدودی را به کلکسیون شخصی اضافه کرد. دنیای آزاد و سندباکس بازی No Straight Roads، با این که طراحی قابل قبولی دارد، اما آنقدر ساده و بدون پیچیدگی طراحی شده که علاقه‌ای برای جست و جو در آن پیدا نمی‌کنید و هر چه زودتر دوست دارید وارد مراحل اصلی شوید. مراحل اصلی که در واقع هر کدام یک باس فایت به حساب می‌آیند، بخش اصلی گیم‌پلی No Straight Roads را می‌سازند. می‌دی و زوک در هر مرحله، به سراغ یکی از باس‌های موسیقی دان یا DJ شهر Vinyl می‌روند و با پشت سر گذاشتن دشمنان معمولی که همگی با ریتم خاصی شلیک و حمله می‌کنند، به باس می‌رسند. می‌دی با استفاده از گیتار خود به دشمنان ضربه می‌زند (ضربات سنگین‌تر) و زوک با استفاده از چوب‌های درام خود، ضربات سریع‌تر اما ملایم‌تری را به دشمنان وارد می‌کند. همچنین هر دو شخصیت می‌توانند از پرتاب‌هایی برای آسیب رساندن به دشمنان استفاده نمایند و البته در خانه یا Hub بازی، توانایی‌های مختلف خود را در یک درخت مهارت سرراست و بدون پیچیدگی، ارتقا دهند. آن‌ها همچنین می‌توانند با اضافه کردن MOD یا همان برچسب‌های کوچک (استیکر)، گیتار و درام (بخوانید چماق!) خود را ارتقا دهند.
اما اوج کار و تلاش سازندگان، زمانی است به بخش اصلی مبارزه با باس می‌رسید. هر باس، ظاهر عجیب و غریب و مدرن مخصوص به خود را دارد که به خوبی با موسیقی EDM همسو می‌شوند. با این که درگیری بازی‌باز با باس، معمولا به صورت مستقیم صورت نمی‌گیرد و با فعال کردن یک سری ابزار از راه دور انجام می‌شود، اما این درگیری به نوعی طراحی شده تا شما حس مبارزه با نُت‌ها و نوای دشمنان را داشته باشید و در واقع این احساس به بازی‌باز القا شود. به صورت کلی ۵ باس در بازی No Straight Roads وجود دارد که مبارزه با هر کدام و شکست دادن آن‌ها، نقطه عطف طراحی مرحله‌ی سازندگان را نشان می‌دهد. به غیر از پریدن و جاخالی دادن، می‌توان حملات دشمنان را دفع کرد که با زمان‌بندی و سرعت عمل مناسب از طرف شما میسر می‌شود. مبارزه با باس‌ها معمولا هیجان انگیز و سریع است و می‌تواند برای دقایقی شما را سرگرم نماید. با این حال، در این بخش نیز یک مشکل بزرگ دیده می‌شود. سازندگان تاکید بسیاری روی ریتمیک بودن بازی No Straight Roads دارند و از همان ابتدا به شما می‌گویند که هر حمله یا حرکت از سوی دشمنان، با یک نوای موسیقی همراه است و شما با گوش دادن به موسیقی، ریتم حمله‌ی دشمنان را می‌آموزید. با این حال، ریتم این موسیقی‌ها و حملات باس‌ها آن قدر داخل یکدیگر می‌پیچند و ترکیب می‌شوند که معمولا نمی‌دانید در میدان مبارزه، چه ضربه‌ای را از کجا دریافت کرده‌اید! مبارزات No Straight Roads مانند داستان و تِم آن، پتانسیل بیشتری داشتند اما عدم پیاده‌سازی درست مکانیک‌های ریتمیک در مبارزات، این پتانسیل را از این عنوان گرفته است. پس از شکست دادن باس، نوبت به حرکت تمام کننده می‌شود که با همکاری می‌دی و زوک به انجام می‌رسد و صحنه‌های جالبی را پدید می‌آورد.
همچنین بد نیست اشاره کنیم که امکان تجربه بازی No Straight Roads به صورت دو نفره نیز وجود دارد که شاید بتواند با وجود یک همراه، لحظات خنده دار و به یادماندنی بیشتری را در طول بازی برایتان خلق نماید. با این حال، بخش دو نفره‌ی بازی با مشکلات نگران کننده مربوط به دوربین دست و پنجه نرم می‌کند و همچنین یک سری باگ‌ها، مانند حرکت نکردن یکی از پلیرها، باعث می‌شود تا تجربه بازی به صورت دو نفره را آنچنان پیشنهاد و توصیه نکنیم.
آلبومِ تک قطعه
بازی No Straight Roads به مانند بسیاری از عناوین مستقل دیگر، با کمک موتور آنریل ۴ (Unreal Engine 4) ساخته شده و همین نام کافی است تا بدانیم حداقل با تجربه این بازی، جلوه‌های بصری قدیمی و زشتی را مشاهده نخواهیم کرد. در همین ابتدای کار در بخش بررسی بصری و فنی، می‌توان گفت که سازندگان در No Straight Roads به هدف خود که طراحی یک شهر و دنیای مدرن و آینده نگرانه است، دست یافته‌اند. همه چیز در دنیای بازی حالت پوسته‌ای و غیر واقعی دارد که با سبک موسیقی جا افتاده در آن (موسیقی EDM) به خوبی هماهنگ و یکسو است. طراحی شهر با این که نکته خاص و فوق‌العاده‌ای در خود ندارد، اما توانسته حس یک دنیای مدرن و متعلق به آینده را به نمایش بگذارد و دورنمای شهر نیز نقاشی‌های دستی و زیبایی هستند که با نگاه کردن به آن‌ها حس خوبی به شما دست خواهد داد. طراحی شخصیت‌ها با این که نقص خاصی ندارد، اما همان طور که پیشتر گفته شد، با تم و هدف اصلی بازی سازگار نیست و تضاد به وجود می‌آورد. با این حال، طراحی باس‌های بازی با وسواس و دقت خاصی صورت گرفته و هر کدام، استایل و رنگ پردازی بسیار متفاوتی نسبت به دیگری دارند.
اما وضعیت موسیقی که یکی از اصلی‌ترین عناصر بازی No Straight Roads محسوب می‌شود، چگونه است؟ تیم آهنگساز چهار نفره‌ی بازی No Straight Roads را James Landino ،Andy Tunstall ،Falk Au Yeong و پژمان روزبه (ملقب به Funk Fiction) تشکیل می‌دهند. وجود این آهنگسازان باعث شده تا وزن موسیقی الکترونیک بسیار بیشتر از موسیقی راک در بازی No Straight Roads حس شود که الزاما، موضوع بدی نیست و موسیقی‌ها در زمان مبارزه با باس‌ها، شما را به هیجان و تکاپو وا می‌دارند که از نقاط قوت بازی محسوب می‌شود. علاوه بر این، موسیقی‌های راکِ بازی نیز از بندهای مختلفی خریداری شده‌اند که گاه و بیگاه، آن‌ها را در طول بازی یا در منوها، می‌شنوید. در زمینه صداگذاری نیز No Straight Roads ضعف خاصی نداشته و شخصیت‌های اصلی (می‌دی و زوک) صداگذاری خوب و قابل قبولی دارند.
پتانسیل از دست رفته راک
No Straight Roads از بازی‌های مستقل امسال است که به خوبی دیده شد و حتی تاخیر در عرضه بازی به خاطر شیوع ویروس کرونا، بهانه‌ای به سازندگان و ناشر، جهت تبلیغات و بازاریابی بیشتر داد. پتانسیل‌های No Straight Roads قطعا بالاتر از محصول نهایی است و سازندگان می‌توانستند با پیاده‌سازی بهتر ایده‌های خود و طراحی دقیق‌تر مبارزات، یک عنوان ماجرایی ریتمیک به یادماندنی خلق کنند. با تمام این تفاسیر، No Straight Roads باز هم می‌تواند یک تجربه چند ساعته‌ی سرگرم کننده را در اختیار بازی‌بازان علاقه‌مند به بازی‌های ریتمیک یا به صورت کلی، عناوین مستقل قرار دهد و نقش یک زنگ تفریح را در میان عناوین بزرگ و پر سر و صدای منتشر شده ایفا کند.
No Straight Roads از بازی‌های مستقل امسال است که به خوبی دیده شد اما پتانسیل‌های این عنوان قطعا بالاتر از محصول نهایی است و سازندگان می‌توانستند با پیاده‌سازی بهتر ایده‌های خود و طراحی دقیق‌تر مبارزات، یک عنوان ماجرایی ریتمیک به یادماندنی خلق کنند
+ باس فایت‌ها
+ موسیقی‌های خوب EDM
- به هم ریختن ریتم مراحل و مبارزات به بهانه ریتمیک بودن
- گیم‌پلی خسته‌کننده پیش از مبارزه با باس‌ها
- مشکلات بازی در حالت دو نفره
- عدم توجه به موسیقی راک و سوءاستفاده از آن
