با این که بازار ریمستر و ریمیک چندین سال است که رونق فراوانی به خود گرفته، ولی فقط تعداد محدودی از بازی‌ها هستند که واقعا ارزش عرضه مجدد به بازار را دارند. یکی از این بازی‌ها، بدون شک Alan Wake است که عرضه مجدد آن از دو جهت حائز اهمیت است؛ اول آن که این بازی در انحصار پلتفرم‌های مایکروسافت بود و هیچ‌گاه رنگ عرضه روی پلتفرم‌های پلی‌استیشن را به خود ندید و دوم، این که بازی در زمان عرضه مشکلات تکنیکی مختلفی روی کنسول‌ها داشت و هیچ‌گاه خیلی بازی بهینه‌ای به شمار نمی‌رفت. حالا و با ورود به نسل نهم، عرضه ریمستر این بازی در قالب یک عنوان میان‌نسلی روی تمام پلتفرم‌های اصلی (به جز سوییج)، اتفاق مهمی است و در این بررسی بازی Alan Wake Remastered می‌خواهیم نگاهی به عنوانی بیندازیم که چیزی قریب به ۱۱ سال پیش عرضه شده ولی هنوز هم نکات مثبت مختلفی دارد. پس با پیکسل آرتس همراه باشید.
وقتی در سال ۲۰۱۰ بازی Alan Wake به بازار آمد، عمدتا Remedy را به عنوان سازنده بازی بیشتر در قامت یک استودیو که داستان‌گویی را خوب بلد است می‌شناختیم. به همین جهت، انتظارات از Alan Wake که سازندگان آن را با عبارت «یک [بازی] هیجانی روان‌شناختی» معرفی می‌کردند، بالا بود. در نهایت، بازی عرضه شد و به خاطر سبک خاص داستان‌گویی، حسابی تحسین شد. پس چندان جای تعجبی ندارد اگر بگویم که هنوز هم پس از گذشت این همه سال، داستان و روایت Alan Wake فوق‌العاده است.
داستان در مورد نویسنده‌ای به نام الن ویک است که با همسرش راهی یک سفر تفریحی به شهرکی کوهستانی به نام برایت فالز می‌شود. او که نویسنده داستان‌های ترسناک به شمار می‌رود، به یک بن‌بست فکری رسیده و مدتی است که دست به ماشین تایپ نبرده. در این بین و از همان ابتدای ورود به برایت فالز، اتفاقات عجیبی رخ می‌دهد که منتهی به ناپدید شدن عجیب و غریب همسرش می‌شود. در این بین، او شاهد اتفاقاتی است که در کتابی که نوشته اوست، اما هیچ‌گاه نوشتن آن را به یاد نمی‌آورد، سیستم خاص داستان‌گویی بازی که مثل سریال‌های تلویزیونی است و به کمک کالکتیبل‌ها، روایت داستانی را کامل‌تر می‌کند، هنوز هم که هنوز است جزو بهترین تجربه‌ها در دنیای بازی‌های ویدیویی به شمار می‌رود و جادوی الن ویک هنوز هم بعد از ۱۰-۱۱ سال، گیرایی خاص خودش را دارد. پیگیری داستانی که شخصیت‌های منحصر به فرد و جالبی دارد، اتفاقات عجیبی که در آن رخ می‌دهد و تعلیقی که همیشه همراه شماست، هیجان خاص خودش را دارد. در Alan Wake Remastered شاهد حضور دو اپیزود الحاقی بازی یعنی The Signal و The Writer نیز هستیم که در زمان عرضه نسخه اورجینال، باید برای تهیه آن‌ها پول پرداخت می‌کردید. این یعنی تقریبا پکیج کامل Alan Wake را می‌توانید با این نسخه ریمستر شده تجربه کنید. حالا چرا تقریبا؟ چون Alan Wake’s American Nightmare در این بسته موجود نیست. آن بازی، یک استندالون بود و شاید به همین بهانه بتوان نبود آن در نسخه ریمستر شده Alan Wake را توجیه کرد، ولی به هر صورت، برای یک بازی ۴۰ دلاری ترجیح می‌دادم کالکشن کامل این فرنچایز را درون آن ببینم.
دشمنان الن ویک «تسخیر شده» نام دارند و در واقع، یک نیروی تاریک کنترل آن‌ها را در اختیار گرفته. الن ویک باید به کمک چراغ‌قوه و اسلحه‌های گرم خود، این موجودات را از بین ببرد تا بتواند به راه خود ادامه دهد. این روند چالش‌های خاص خود را داراست. مدیریت باتری چراغ قوه الن و تعداد گلوله‌هایی که در اختیار دارید، کار آسانی نیست و به همین جهت، بازی همیشه شما را هیجان‌زده نگه می‌دارد. الن توانایی جاخالی دادن را هم دارد که حسابی به کارتان می‌آید چرا که خیلی اوقات برای مدیریت بهتر منابع، باید با جا خالی دادن موقعیت خود را بهتر کنید. گیم‌پلی بازی بیشتر شامل مبارزه با دشمنان و تلاش برای هموار کردن راه برای پیشروی می‌شود. بازی عمدتا در شب جریان دارد و قسمت‌های کوتاهی که در روز جریان دارد، بیشتر نقش قسمت‌های وصل‌کننده بخش‌های مختلف داستان را ایفا می‌کند و گیم‌پلی در آن مواقع کاملا سرراست می‌شود.
با این که سیستم شوتینگ بازی لذت‌بخش است و مدیریت منابع آن‌قدری مهم است که به خوبی بازی را به سمت سبک وحشت – بقا ببرد، اما این‌ها برای نجات دادن بازی از به دام تکرار افتادن کافی نیست. یکی از مشکلاتی که از همان زمان عرضه نسخه اورجینال در بازی وجود داشت، تکراری شدن گیم‌پلی پس از گذشت چند ساعت بود. بله، بازی هیجان خاص خودش را دارد، ولی گیم‌پلی بازی به ورطه تکرار می‌افتد و دیگر در یک سوم آخر بازی گاهی اوقات مواجهه با تسخیرشده‌ها حسابی روی اعصاب می‌رود.
طراحی صوتی بازی کم‌نظیر است و حسابی شما را در اتمسفر بازی فرو میبرد. خوشبختانه بلایی بر سر موسیقی‌های لایسنس شده برای نسخه اصلی بازی نیامده و آن‌ها به صورت تمام و کمال در Alan Wake Remastered نیز به کار گرفته شده‌اند. کار صداپیشگان هم فوق‌العاده بوده و از این حیث، بازی عملکرد خیلی خوبی دارد.بعد از تمام توضیحات، به بحث اساسی برای افرادی که قبلا نسخه اصلی را تجربه کرده‌اند می‌رسیم. آیا Alan Wake Remastered بازسازی خوبی است؟ در پاسخ، باید گفت که انتظار بیشتری از این بازی وجود داشت.
در ابتدای امر باید گفت که معلوم نیست چرا مدل‌سازی چهره شخصیت‌ها انقدر اغراق‌شده از آب درآمده است. کات‌سین‌ها مشکلات فنی مختلفی دارند و از طرف دیگر، در جریان گیم‌پلی هم وضعیت بصری بازی جای کار بیشتری داشت. خوشحالم که بالاخره توانستم الن ویک را به صورت ۶۰ فریم بر ثانیه تجربه کنم. بازی روی کنسول‌های نسل نهمی با نرخ فریم ۶۰ اجرا می‌شود که بسیار خوب است، اما آیا این بازی که متعلق به اواسط نسل هفتم است، نباید روی کنسول‌های نسل نهمی با رزولوشن ۴K Native اجرا می‌شد؟ چرا که رزولوشن بازی در حال حاضر روی ۱۴۴۰p قفل شده که انتظارات را خیلی برآورده نمی‌کند.
اگر قبلا Alan Wake را بازی نکرده‌اید، نسخه ریمستر شده آن فرصتی را برای شما فراهم می‌کند که یکی از بهترین و تاثیرگذارترین بازی‌های دنیای ویدیویی از لحاظ داستان و روایت را تجربه کنید. با این حال، اگر قبلا این بازی را تجربه کرده‌اید، نسخه ریمستر شده به جز نرخ فریم شصت روی کنسول‌های نسل نهمی، چندان تفاوتی با گذشته نکرده و حتی Alan Wake’s American Nightmare را هم در خود جای نداده. اگر از طرفداران بازی بوده‌اید، تهیه آن در زمان تخفیف می‌تواند گزینه مناسبی پیش رویتان باشد.
اگر قبلا Alan Wake را بازی نکرده‌اید، نسخه ریمستر شده آن فرصتی را برای شما فراهم می‌کند که یکی از بهترین و تاثیرگذارترین بازی‌های دنیای ویدیویی از لحاظ داستان و روایت را تجربه کنید. با این حال، اگر قبلا این بازی را تجربه کرده‌اید، نسخه ریمستر شده به جز نرخ فریم شصت روی کنسول‌های نسل نهمی، چندان تفاوتی با گذشته نکرده و حتی Alan Wake's American Nightmare را هم در خود جای نداده. اگر از طرفداران بازی بوده‌اید، تهیه آن در زمان تخفیف می‌تواند گزینه مناسبی پیش رویتان باشد.
صداگذاری عالی
اجرا با نرخ فریم ۶۰ روی کنسول‌های نسل نهمی
غیبت Alan Wake's American Nightmare در این نسخه
رزولوشن باید بالاتر می‌بود
